دختر کاراته‌کار راه تداوم کسب مدال را پیدا کرده است

روی لباس سفید ورزشی‌اش کلی مدال به گردن آویخته است. با این لباس وارد اتاق می‌شود، گویی که سال‌ها ورزشکار بوده است، اما اصلا سنش به این همه مدال و افتخار نمی‌خورد. فقط دوازده سال دارد و آن مدال‌های رنگارنگ حاصل هنرنمایی‌اش در سبک وادوریو کاراته است.

یگانه‌زهرا سیدی مبارزه را خوب یاد گرفته است، هم برای مدال و هم برای زندگی. همین موضوع هم سبب شده است یک نمونه موفق برای هم‌کلاسی‌ها و دوستانش باشد.

- این سبک کاراته چگونه است و چرا آن را انتخاب کردی؟
وادوریو، یک سبک رزمی‌نمایشی از رشته کاراته است که هم انفرادی است و هم تیمی اجرا می‌شود. جذاب است و حرکات آن خاص خودش است. من ورزشی رزمی را از سن خیلی کم دوست داشتم ولی روحیه‌ای دارم که نمی‌توانم به کسی مشت بزنم؛ به‌همین‌دلیل رشته نمایشی را انتخاب کردم.

- از چه سنی شروع کردی و الان کمربندت چه رنگی است؟
از سال ۱۴۰۰ این رشته را شروع کردم و به‌ترتیب کمربند‌های سفید، زرد، نارنجی، سبز، آبی، بنفش و قهوه‌ای را کسب کردم.

- به چه افتخاراتی رسیده‌ای؟
در سه دوره مسابقات کاتای مجازی آسیا سه رتبه اول، دوم و سوم دارم. قهرمانی کشوری و استانی و بین‌المللی هم در رده نونهالان کسب کرده‌ام.

- شیرین‌ترین مدالی که کسب کردی، کدام بود؟
نایب‌قهرمانی در مسابقات معتبر نویدکاپ تهران و قهرمانی در مسابقات نونهالان قم برایم خیلی شیرین بود. یادم است وقتی از قم برمی‌گشتم، بی‌قرار بودم که این خبر را زودتر به خانواده‌ام بدهم.

- از اینکه در این مسیر هستی و مدال می‌گیری خوشحالی؟ دوست داری آن را تا کجا اداهه دهی؟
بالای تخت من پر شده است از تکه‌های برش خورده مجله و روزنامه. موضوعات آنها مطالب انگیزشی و موفقیت است. اینها را هر‌روز می‌خوانم و تمرین می‌کنم؛ هم برای درسم و هم برای ورزشم. موفقیتم به‌خاطر این انگیزه‌ها، زیاد است.

- برایت مدال مهم‌تر است یا ورزش؟
برایم مهم بود که بعد از ژیمناستیک و تکواندو و کیک‌بوکسینگ استعداد خودم را در این رشته پیدا کنم. در ادامه، مدال‌گرفتن هم برایم شیرین است.

- درس و ورزش را هم خیلی خوب مدیریت می‌کنی؛ همین‌طور است؟
الان که وقت امتحانات مدرسه است، وقت باشگاه را یک‌سوم کرده‌ام و در زمان مسابقات، تمرینات را بیشتر می‌کنم. من برای همه این زمان‌ها برنامه‌ریزی دارم.

- از مدرسه و محله و امکانات ورزشی‌اش بگو؛ فضا‌ها کافی است؟
متأسفانه در مدارس نه استعدادیابی ورزشی می‌شود و نه فضای کامل ورزشی وجود دارد؛ فقط بعد‌از هر موفقیت از ما قدردانی می‌کنند. فضا‌های ورزشی هم در رشته‌های رزمی بیشتر در‌اختیار باشگاه‌های خصوصی است که آن هم ظرفیت کمی دارد و در دسترس همه نیست.

- برای آینده ورزشی‌ات چه تصور و آرزویی داری؟
هر ورزشکاری دوست دارد لباس تیم ملی کشورش را بپوشد. این موضوع اگر رقم بخورد، برای من هم افتخاری خواهد بود. بعد از آن دوست دارم مربیگری کنم، زیرا انتقال تجربه به دیگران شیرین است.

* این گزارش پنج‌شنبه ۲۳ خردادماه ۱۴۰۳ در شماره ۵۵۰ شهرآرامحله منطقه ۱۱ و ۱۲ چاپ شده است.